نتایج جستجو...
استعاره خطرناکی به نام سربازان سفیدپوش

استعاره خطرناکی به نام سربازان سفیدپوش

جنگ علیه کرونا، ما کرونا را شکست می‌دهیم، سربازان سفیدپوش در جنگ با ویروس و ... این استعاره‌ها سلحشورانه، هیجان‌آور، گاه زیبا، اغلب موذی و همیشه خطرناک هستند.  چرا؟ چون استعاره در ذات خودش قدرت عجیبی دارد.  از "عبدالقاهر جرجانی" در قرن پنجم تا "نیچه" و "لیکاف" در این خصوص حرف زده‌اند. سر جمع نظر همه‌ آنها این است: استعاره توان بدیهی‌سازی دارد. استعاره در ذات خودش روایت و داستانی دارد که در برخورد اول چنان درست و بدیهی به نظر می‌رسد که به دشواری می‌شود به آن شک کرد. زبان ما پر از استعاره‌هایی است که فهم ما از دنیا و در نتیجه سرنوشت ما را شکل داده‌اند. استعاره‌ "سربازان سفید پوش" خطرناک است. چرا؟ چون روایتی جنگی از بحران بیماری ارائه می‌دهد. در این روایت، بیماری "دشمن" است. باید با آن جنگید.  جنگ نیاز به سرباز دارد. سربازی که باختن سَر ( طبق نامش ) سرنوشت از پیش تعیین شده‌ اوست. وظیفه‌اش فداکاری است. در جنگ در مقابل دشمن باید جان فدا کرد. این بدیهی است. ( کدام جنگ را بی شهید و قربانی دیده‌اید؟ ) باز بدیهی است در جنگ آنکه فدا می‌شود، سرباز است.  این روایت نه تنها با استعاره‌ها برای ما بدیهی سازی می‌شود بلکه فرهنگ ما که فداکاری، شهادت و رنج را ارج می‌گذارد هم با آن هماهنگ است و آن را تقویت می‌کند.  این روایت، کرونا را دشمنی می‌بیند که سربازان باید به جنگش بروند و با از جان گذشتگی، شکستش دهند و از مردمشان در برابر او دفاع کنند.  حالا اگر روایت را تغییر دهیم و "کرونا" را "بحران" بدانیم، داستان از اساس عوض می‌شود.  بحران را باید "مدیریت" کرد. قرار نیست کسی در بحران از خود گذشتگی کند و فدا شود زیرا موقعیت مدیریت شده نیازی به فدا شدن ندارد. مدیریت یعنی رفتاری عاقلانه و بدون هزینه‌های گزاف فدا شدن و سلحشوری. در این روایت کرونا یک موقعیت خطر است و بار مسئولیت بر دوش مدیران و نه سربازان.  در این روایت مردم پشت جبهه، منفعل و منتظر نجات از شر دشمن ننشسته‌اند. وظایفی دارند که باید طبق قوانین بحران به آن عمل کنند و اگر کسی به سبب بحران آسیب دید یا جانش را از دست داد، کشته‌ای به دست دشمن ( اتفاقی ناگزیر در جنگ ) نیست بلکه قربانی مدیریت ناکارآمد است. اشتباه نابخشودنی که مدیران باید پاسخگویش باشند. در این فرض، مدیران، مردم و پزشکان و پرستاران و سیستم نظامی و انتظامی هر کدام وظیفه‌ای مشخص دارد که باید این وظیفه را به خوبی انجام دهد تا بحران بدون هزینه زیاد و تلفات غیرقابل قبول، مدیریت شود. مراقب استعاره‌ها باشیم. آنها ذهن، روایت و در نتیجه سرنوشت ما را تغییر می‌دهند. استفاده از هتل‌ها برای گذراندن دوران نقاهت بیماران کرونایی در آینده ذهنیت خوبی برای میهمانان نخواهد داشت چرا که استعارات زیادی ایجاد خواهد شد و تا مدت‌ها در اذهان خواهد ماند. مرجان علمی - کارشناس ارشد برنامه‌ریزی توریسم و دکترای عالی مدیریت گردشگری و هتلداری

ایجاد شده: 21/مرداد/1399       آخرین ویرایش: 21/مرداد/1399     مقالات و یادداشت ها
مناسبات اپیدمی‌ها و توریسم

مناسبات اپیدمی‌ها و توریسم

بر اساس تعریف WHO ( سازمان بهداشت جهانی ) اپیدمی به عنوان شیوع منطقه‌ای یک بیماری تبیین می‌شود که به شکل غیر منتظره‌ای گسترش می‌یابد. هنگامی که یک بیماری همه‌گیر مردم را در مورد مسافرت و جابجایی نگران می‌کند، بلافاصله این تنش توسط خطوط هوایی، هتل‌ها، اپراتورهای تور و سایر مشاغل وابسته به منابع مالی مسافران احساس می‌شود.  همچنین، واضح است که تمامی سفرهای برون‌مرزی که امروزه جزء لاینفک واقعیت‌های اقتصادی و اجتماعی ماست، یکی از مهم‌ترین عوامل افزایش خطر هنگام شیوع بیماری است.  در کنار رشد صنعت هواپیمایی، جهان روز به روز بیشتر با این صنعت اشتراک پیدا می‌کند. مطالعه‌ای توسط تیمی از دانشگاه MIT نشان داد که پیوندهایی که بین مناطق مختلف کره زمین توسط شبکه جهانی حمل و نقل هوایی ایجاد شده، بین سالهای ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۲ بالغ بر ۱۴۰ افزایش یافته است.  عدم حضور بازدیدکنندگان توریستی، باعث می‌شود تا کل سیستم بخش گردشگری در بلندمدت با بحران مواجه شود. نبود گردشگر و میهمان برای هتل‌ها، رستوران‌ها، مقاصد، فروشگاه‌ها و فعالان این صنعت به معنای نبود حداقل درآمد برای توسل به آن است و از آنجا که اپیدمی‌ها معمولاً به سرعت و به طور غیرمنتظره‌ای عمل می‌کنند، مشاغل گردشگری فرصتی برای سازگاری با تعداد متغیر گردشگران را ندارند. در نتیجه ممکن است خطوط هوایی مجبور شوند با هواپیماهای خالی پرواز کنند، کارمندان هتل‌ها هیچ میهمانی برای ارائه خدمات نداشته باشند و یک فصل کامل گردشگری می‌تواند به سرعت از بین برود.  شیوع بیماری سارس در سال ۲۰۰۳ یکی از ملموس‌ترین مثال‌ها برای نشان دادن میزان ضرر و لطمه وارده به صنعت بین‌المللی گردشگری است. کنسول جهانی گردشگری در سال ۲۰۰۳ اعلام کرد، حدود ۳ میلیون نفر شغل خود در صنعت گردشگری را به دلیل شیوع ویروس سارس در کشورهای چین، هنگ کنگ، ویتنام و سنگاپور از دست داده است که نتیجه این ضربه‌ها، کاهش بیش از ۲۰ میلیارد دلاری تولید ناخالص داخلی در این کشورها بود. سال ۲۰۲۰ و اپیدمی کرونا هتل‌های خالی، پروازهای لغو شده، موزه‌های بسته. ویروس "کرونا" توریسم را در بسیاری از کشورها از جمله در اروپا از نفس انداخته است. کارشناسان این حوزه خسارتی میلیاردی را برای این صنعت تخمین می‌زنند. این خسارات تازه در شرایطی است که اروپا هنوز با اوج بحران روبه‌رو نشده است.   با گسترش ویروس کرونا در ایتالیا، درهای بسیاری از مراکز دیدنی در این کشور به روی گردشگران بسته شد. در ونیز و میلان موزه‌ها و تئاترها و دیگر جاذبه‌های گردشگری تعطیل‌ شدند. گردهمایی‌ها و مراسم بزرگ لغو شدند. وضعیت در کشورهای آسیایی از این هم اسفبارتر است. زیرا ۹۰ درصد از ۱۵۰ میلیون گردشگر چینی به کشورهای آسیایی سفر می‌کنند و برای این کشورها یک عامل مهم اقتصادی به شمار می‌روند. با لغو پروازها از چین، هتل‌ها و رستوران‌ها و مراکز دیدنی این کشورها نیز از بخش بزرگی از گردشگرانی که دستشان به جیب‌شان می‌رود، محروم شده‌اند. چین به مثابه محرکی برای توریسم ویروس "کرونا" نشان داد که چین تا چه اندازه برای صنعت توریسم جهان مهم است. ۱۵۰ میلیون گردشگر چینی در مسافرت‌های خود به خارج از این کشور حدود ۲۲۷ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۸ خرج کردند. گردشگران چینی با این حجم از پولی که صرف گردشگری می‌کنند در مقام اول دنیا قرار دارند و یک سر و گردن از آلمانی‌ها و آمریکایی‌ها بالاتر هستند. البته کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که صنعت گردشگری و اشتیاق مفرط چینی‌ها به سفر را ویروس "کرونا" هم نمی‌تواند از بین ببرد. پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۳۰ تعداد گردشگران چینی که به خارج از این کشور سفر می‌کنند به ۴۰۰ میلیون نفر برسد. به عبارتی از هر پنج گردشگر در صنعت بین‌المللی توریسم یک نفر از چین خواهد بود. کشورهای پیشرو و سازمان‌های بین‌المللی چه ایده‌هایی را برای برون‌رفت از این وضعیت ارائه داده‌اند؟ ۱ - در دهه‌های اخیر، توریسم به شکل یک پدیده مهم درآمده و اکنون به عنوان یک عامل مهم در توسعه پایدار، رشد اقتصادی، اشتغال و تفاهم بین‌المللی نقش قاطعانه‌ای ایفا می‌کند.  سازمان جهانی گردشگری ( UNWTO ) به عنوان آژانس سازمان ملل متحد در زمینه گردشگری و توسعه پایدار، آماده ارائه راهنمایی و پشتیبانی از اقدامات بهبودی اعضای خود، سازمان‌دهندگان رویدادهای گردشگری و نمایشگاه‌هاست. ۲ - سازمان جهانی گردشگری ( UNWTO ) از دولت‌ها، سازمان‌های بین‌المللی و آژانس‌های ارائه‌دهنده خدمات، درخواست کرده تا گردشگری را در اولویت برنامه‌ها و اقدامات بهبودی خود قرار دهند.  ۳ - همچنین WHO ( سازمان بهداشت جهانی ) توصیه‌های خود را در مورد اعمال محدودیت‌های مسافرتی یا تجاری برای کشورها ارائه می‌کند. ۴ - دولت هنگ‌کنگ روز چهارم مارس سال ۲۰۲۰ اعلام کرد می‌خواهد به همه شهروندان خود ۱۰ هزار دلار هنگ‌کنگی ( معادل ۱۲۰۰ یورو و ۱۳۳۳ دلار ) اعتبار بلاعوض پرداخت کند. ۵ - سایر کشورها نیز در صددند با اقداماتی زیر بال و پر شکسته صنعت گردشگری را بگیرند. ۶ - چین، سنگاپور و تایلند، وعده کاهش مالیات را داده‌اند. ویتنام و استرالیا می‌خواهند مقررات ویزا را آسان‌تر کنند و کمپین جذب توریست را تشکیل دهند. ۷ - دولت‌های مالزی و فیلیپین از مردم خواسته‌اند تا جایی که ممکن است در داخل کشور خود به مسافرت بروند. آرش خورمهر - مدیر تولید محتوای انجمن علمی مدیریت و گردشگری دانشگاه تبریز

ایجاد شده: 5/مرداد/1399       آخرین ویرایش: 5/مرداد/1399     مقالات و یادداشت ها
جایگاه تبلیغات 1 جایگاه تبلیغات 1


کمی منتظر بمانید...